Opcje walutowe – przedstawiciele pochodnych instrumentów finansowych - są tymi narzędziami zarządzania ryzykiem kursowym, które dają korzystającemu różne możliwości:  służą celom zabezpieczającym, arbitrażowym lub spekulacyjnym. Jednakże rozróżnienie tych trzech obszarów wykorzystania instrumentów finansowych nie jest ani łatwe, ani oczywiste. Istnieje cienka granica między pojęciem spekulacji a hedgingu - osobiście uważam, że można pokusić się o stwierdzenie, iż de facto stanowią jeden obszar.

Hedging w swej istocie polega na jest zabezpieczeniu korzystającego przed skutkami ryzyka. Niezwykle podoba mi się określenie użyte przez Soroczyńskiego oraz

Stachowicza, że jest on „aktem zajmowania czasowej pozycji terminowej (na rynku terminowym), odwrotnej do pozycji utrzymywanej na rynku kasowym”. Hedging stanowi zabezpieczenie przed niekorzystnymi ruchami cen instrumentów bazowych (np. walut) oraz wynikającymi z tych ruchów możliwymi do poniesienia stratami.

Ta możliwość zabezpieczenia istnieje dzięki różnicy cen na rynku kasowym  i rynkach terminowych.

Zabezpieczenie ryzyka za pomocą instrumentu finansowego w postaci opcji walutowej następuje wówczas, gdy posiadacz opcji walutowej realizuje swoje oczekiwania, a więc wtedy, gdy opcja zostanie zrealizowana. Niekorzystne zmiany cen instrumentu bazowego kompensowane są zyskiem z transakcji.

Jeśli podmiot zabezpiecza się przed wzrostem ceny instrumentu podstawowego (importer) nabywa opcję kupna, co w efekcie prowadzi do zakupu danego instrumentu po określonej w umowie cenie bądź czerpie zysk z różnicy pomiędzy ceną wykonania a ceną bieżącą. Odwrotnie zachowa się jednostka, która obawia się spadku ceny (eksporter) – przyjmie stronę długą w opcji sprzedaży, co daje jej szansę zamknięcia pozycji po wyznaczonej cenie, bez ponoszenia strat.

Zastosowanie pochodnych instrumentów finansowych w postaci opcji walutowych w aspekcie zabezpieczenia ryzyka walutowego ma charakter specyficzny. Dotyczy bowiem tylko takich sytuacji, w których korzystający z pochodnego instrumentu finansowego zamierza zabezpieczyć te pozycje, których powstanie będzie miało miejsce w przyszłości – ale nie jest ono jeszcze pewne. Taką pozycję może obrać eksporter, który uczestniczy w ogłoszonym za granicą przetargu (lub złożył ofertę wiążącą): nie ma on pewności, że transakcja dojdzie do skutku, stąd zastosowanie np. prostych kontraktów forward w celu hedgingu przed niekorzystnymi wahaniami kursowymi byłoby bezcelowe i nieskuteczne. Właściwe miejsce znajduje tutaj opcja sprzedaży – wszelkie straty w skrajnie niekorzystnych warunkach (zarówno dotyczących ruchów kursów, jak i samego przetargu) zamknęłyby się w zapłaconej przez nabywającego premii opcyjnej.

Podmiot mający za cel zastosowania opcji zabezpieczającej przyjmuje pozycję długą, tzn. nabywa kontrakt. Występowanie w transakcji opcyjnej w roli wystawcy opcji może wskazywać już na spekulację.

Podmioty nabywające opcje walutowe lub jakiekolwiek inne instrumenty finansowe muszą zmierzyć się nie tylko z ich wymiarem finansowym, ale również księgowym. Rachunkowość instrumentów finansowych, a szczególnie pochodnych instrumentów finansowych, nie należy do łatwych i oczywistych obszarów, dlatego też księgowy, który jest odpowiedzialny za prowadzenie ksiąg u nabywcy instrumentów musi posiadać dużą wiedzę i doświadczenie. Pomocne może być oczywiście skorzystanie z doradztwa księgowego (np. FY Audit).

Edyta Bielawa
FY Audit / 24EasyAudit

Strona główna Wszystkie wpisy