Inwentaryzując środki trwałe, zgodnie z prawem bilansowym, opieramy się na spisie z natury (por. art. 26 UoR). Metoda spisu z natury polega na spisaniu rzeczywistej ilości należących do podmiotu środków trwałych, wyceny tych ilości, a następnie porównania wartości wynikającej ze spisu z wartością majątku wykazaną w księgach i ewidencji środków trwałych. W przypadku wystąpienia różnic, należy je wyjaśnić i odpowiednio rozliczyć.

Inwentaryzacja środków trwałych drogą spisu z natury zaczyna się już na etapie jej planowania (podobnie jak np. inwentaryzacja zapasów). Planowanie inwentaryzacji środków trwałych to proces polegający na wyznaczeniu terminu przeprowadzenia spisu, wyznaczenia zespołów spisowych, ustalenia zasad (np. jak oznaczyć coś, co zostało już zliczone, czy i kiedy należy dokonać przeliczenia kontrolnego, jak pobierać, wypełniać i zdawać arkusze spisowe etc.) i przeprowadzenia szkolenia osób biorących udział w inwentaryzacji. Tylko dobrze zaplanowany spis może dać wiarygodne wyniki!

Po planowaniu następuje etap liczenia, który polega na zliczeniu stanu środków trwałych należących do podmiotu. Po zliczeniu musi nastąpić wycena zliczonej ilości (czyli określenie, czy wartość początkowa pomniejszona o dotychczasowe umorzenie odzwierciedla stan rzeczywisty środków trwałych, czy np. niektóre środki zostały zużyte szybciej niż zakładano i powinno się je objąć odpisem, gdyż faktycznie nie są zdatne do użytku).

Strona główna Wszystkie wpisy