Skorygowana cena nabycia jest kategorią ceny, wykorzystywaną w wycenie instrumentów finansowych. Pojęcie „skorygowana cena nabycia” zostało prawnie uregulowane Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 12 grudnia 2001 roku w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych.

Skorygowana cena nabycia powszechnie jest również określana mianem zamortyzowanego kosztu. Jest to kategoria rachunkowa (księgowa) służącą do wyceny aktywów finansowych i zobowiązań finansowych.

Skorygowana cena nabycia (zamortyzowany koszt) to cena nabycia, w jakiej składnik aktywów finansowych lub zobowiązań finansowych został po raz pierwszy wprowadzony do ksiąg rachunkowych (czyli wartość początkowa), pomniejszona o spłaty wartości nominalnej (kapitału podstawowego), a odpowiednio skorygowana o skumulowaną kwotę zdyskontowanej różnicy między wartością początkową składnika a jego wartością w terminie wymagalności, wyliczoną za pomocą efektywnej stopy procentowej, oraz pomniejszona o odpisy aktualizujące.

Do zdefiniowania pojęcia skorygowanej ceny nabycia ustawodawca posłużył się pojęciem efektywnej stopy procentowej, pod którym kryje się  taka stopa, za pomocą której następuje zdyskontowanie do bieżącej wartości związanych z instrumentem finansowym przyszłych przepływów pieniężnych oczekiwanych w okresie do terminu wymagalności, a w przypadku instrumentów o zmiennej stopie procentowej — do terminu następnego oszacowania przez rynek poziomu odniesienia.

Efektywna stopa procentowa stanowi zatem wewnętrzną stopę zwrotu (tzw. IRR) składnika aktywów lub zobowiązania finansowego za dany okres.

Przy wyliczeniu skumulowanej kwoty dyskonta aktywów finansowych i zobowiązań finansowych za pomocą efektywnej stopy procentowej uwzględnia się wszelkie opłaty płacone lub otrzymywane przez strony kontraktu.

Strona główna Wszystkie wpisy