Sporządzenie rachunku przepływów pieniężnych jest jednym z trudniejszych zadań w procesie sprawozdawczości finansowej. I pewnie nikt z nas tego nie zaneguje. Nie raz słyszałam, jak księgowy opowiadał o gęsiej skórce na samą myśl, że zbliża się koniec roku. A jeśli w ciągu okresu sprawozdawczego pojawiła się nietypowa operacja, to wcale owej „gęsiej skórce” się nie dziwię.

Rachunek przepływów pieniężnych najlepiej sporządzić na sam koniec (czyt. wykonać go jako ostatnią czynność – po sporządzeniu całego sprawozdania, razem z notami). I to bynajmniej nie dlatego, że na koniec zostawimy to, co najtrudniejsze. Czy dlatego, że nie mamy ochoty zaprzątać sobie głowy czymś tak wymagającym. Nie. Uzasadnienie jest zgoła odmienne. Otóż – wszystkie dane do sporządzenia rachunku przepływów znajdziemy w sprawozdaniu finansowym. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że rachunek przepływów pieniężnych to sprawozdanie finansowe w pigułce. Obrazuje on bowiem faktyczny przepływ pieniądza w spółce (tudzież innym podmiocie go sporządzającym).

Do tego jest elementem o charakterze dynamicznym – a nie statycznym, jak np. bilans. Czytając rachunek przepływów pieniężnych, możemy określić zdolność finansową Spółki. Co więcej – na podstawie przepływów z poszczególnych działalności jesteśmy w stanie wyczytać, w jakim kierunku zmierza nasz podmiot (taki uproszczony model predykcji bankructwa – pewnie też najłatwiejszy, skoro prezentują go studentom w początkowym etapie nauki).

Rachunek przepływów pieniężnych można sporządzić metodą pośrednią i bezpośrednią. Oczywiście, wszystko uwarunkowane jest tym, jaką ewidencję księgową prowadzimy i czego chcemy się dowiedzieć. Choć w zasadzie obie te metody różnią się jedynie prezentacją przepływów z działalności operacyjnej. Pozostałe – finansowa i inwestycyjna – są dokładnie takie same.

Morał na dziś:

Rachunek przepływów pieniężnych sporządzaj jako ostatni element sprawozdania finansowego.

Strona główna Wszystkie wpisy